Heel wat meegemaakt in de eerste week!

Habari!

Het is weer eens tijd voor een blog aangezien we nu een weekje verder zijn en we alweer zoveel hebben meegemaakt. Ik wil het zelf ook graag allemaal opschrijven om niks te vergeten.

In de laatste 2 dagen dat Lieven en Anthony er waren moest er nog het één en ander logistiek geregeld worden zoals onderdak voor de komende 5 weken, een chauffeur (nee over Keniaanse wegen wil je niet graag rijden) en een systeem dat we alles konden betalen de komende 5 weken. Daar zijn we dus wel wat tijd aan kwijt geweest en niet voor niks! We hebben namelijk echt een top onderdak gekregen voor de komende 5 weken. We wonen nu in Sondu een dorpje net onder ons onderzoeksgebied. In Sondu ligt Maraboi Estate, een klein paradijsje waar de Nederlandse vlaggen wapperen. Het is namelijk een verblijf dat een Nederlands koppel heeft opgezet. Op Maraboi ligt een klein schooltje voor jonge kinderen en 5 huisjes, waarvan er nu 1tje voor ons is. Het is echt ruim voor ons 2en, eigen woonkamer met boekenkast vol Nederlandse boeken, een mooie slaapkamer, een badkamer met warme douche (YES!) en nog een soort van serre voor het huis met uitzicht op een boom waar de meest kleurrijke vogels in zitten. De eigenaren zijn hier nu niet, ze hebben heel wat locals aangenomen die hier de hele boel nu runnen. Een tuinman, een kok, de manager en wat andere staff, allemaal hele leuke Kenianen die prima Engels spreken. Echt genieten dus en we voelen ons helemaal thuis!

Zoals ik al zei, gingen we naast al de logistieke zaken ook het gebied verkennen. De eerste dag zijn we het hoge gedeelte van het gebied in gegaan. Daar hebben we ook ons eerste bezoek aan een boer gebracht, was eerst even wennen maar het is echt zo leuk! De boeren vinden het heel bijzonder dat je naar hun boerderij komt kijken, en ook al doet hun boerderij het niet zo goed; ze vertellen er vol trots over. Lieven heeft ons toen even geholpen met hoe je het beste boeren kunt interviewen, je moet het namelijk vrij simpel houden en de vragen in stapjes stellen en dan steeds doorvragen. De tweede dag zijn we het lage en vlakke gedeelte van het gebied ingegaan en daar troffen we toch iets bijzonders aan. Ik doe mijn onderzoek dus over bodemerosie en plotseling hield de weg op, hij was afgesneden door een enorme gully (geul). Wij dus uitstappen en echt, ik was totaal verbijsterd van wat ik zag.. Ik had al wel gelezen over gully-vorming in het gebied, maar dit was echt de meest grote en meest extreme vorm van gullyvorming die ik ooit had gezien. De gullies strekten zich uit over een enorm gebied (van wel 6 km lang) en zijn soms wel 20m breed en 30m diep. Het is een erosieproces dat ontzettend snel gaat, de gullies worden na iedere extreme regenbui weer iets groter. Het is echt benauwend om te zien hoe dicht de gullies al bij bepaalde huizen of farms zijn, want we weten dat er al diverse huizen en farms in de gullies verdwenen zijn. Ik vroeg wat er met de bewoners is gebeurd; “dat wil je niet weten was het antwoord”. Ik vind het reuze interessant dat ik dit nu aantref in mn onderzoeksgebied, aan de andere kant vind ik het wel heftig om dit hier aan te treffen en te weten wat het voor de omgeving betekent.

Na die 2 dagen vertrokken Lieven en Anthony en gingen we vanaf toen met onze chauffeur en veldwerk assistent Raymond op pad. Echt een super fijne chauffeur en hulp is hij, hij rijdt heel netjes over de super slechte wegen, hij kletst je niet de oren van je kop maar is wel gezellig, hij is onze tolk, hij helpt mee met het veldwerk waarbij hij het zware grondboren op zich neemt en hij vertelt ons over de lokale gebruiken en hoe we ons soms moeten gedragen volgend lokale tradities.

We zouden die dag de coördinator van East-Africa van CCAFS (het programma waarvoor we onderzoek doen) ontmoeten die langskwam en een kijkje kwam nemen in het veld. Alleen was het niet zeker wanneer hij precies in het veld zou zijn, dus moeten we de hele dag wachten. We zijn toen maar dus naar de gullies toegegaan om daar nog eens beter te kijken en wat metingen te doen. Zodra we uit de auto stapten kwam er een oude man naar ons toe, hij wist ons vanalles over de gullies te vertellen wat heel handig was. We hebben hem dus de ene na de andere vraag gesteld waarmee we uiteindelijk het ontstaan van de gully kunnen achterhalen. Daarna zijn we de gully in gegaan om wat op te meten en een techniek te testen om de gullies in kaart te brengen.
Het was op dat moment al snikheet en gingen we even een koude cola drinken.

Terwijl we daar zaten stapte er een 70 jaar oude vrouw binnen die helemaal door het dolle heen was toen ze ineens ons zag zitten. Allemaal rare geluiden met haar lippen maken, omhelzen, dansen was heel grappig. Ze bleek echt een top mens te zijn, waardoor ik er later wel wat van baalde dat ik aan Raymond had gevraagd of ze nou heel enthousiast of gewoon straalbezopen was. Enthousiast dus.. Omdat ze zo oud was wist ze ons ook heel veel te vertellen over de geschiedenis van de gullies, perfect voor mijn reconstructie dus. Dus ook haar heel veel vragen gesteld. Toen vertelde ze dat ze ook erosie op haar farm had een stukje verderop, dat is ook belangrijk voor mijn onderzoek omdat ik het hele gebied ga modelleren. Hop, vrouwtje voorin de auto dus en ze wees ons de weg naar haar farm. Op haar farm aangekomen liep ze 2x zo snel dan ons naar het erosiegebied toe, oudjes zijn hier wel fief zeg! We hebben de beginnende gully op haar land helemaal opgemeten om er een reconstructie van te kunnen maken. Haar zoon kwam nog, meehelpen en zeggen dat hij het echt heel goed vond wat we deden. Toen kwam de oude vrouw ineens aan met enorme pompoenen, die kregen we van haar als cadeau. Wel nog even gezegd van; weet je het zeker? Want zij hebben het natuurlijk veel harder nodig dan wij, maar ze stond erop dat we ze zouden aannemen dus dan kan je dat niet afslaan. Raymond heeft voordat hij ons kon assisteren een maand geen baan gehad en moet wel een gezin van 3 kinderen onderhouden, dus hij kan wel extra groenten gebruiken. Daarom hebben we ze later weer aan hem gegeven. Toen we weer vertrokken nog als bedankje kleurpotloden voor de kinderen gegeven, daar waren ze enorm blij mee. De volgende keer dat we langs zouden komen dan zouden we een geit van ze krijgen!

Na dit bezoek gingen we de baas van CCAFS opzoeken, Raymond wist waar hij was. Toen we het terrein kwamen oprijden bleek er een enorme bijeenkomst te zijn van boeren in de omgeving. Zodra we aankwamen stonden alle vrouwen op en kwamen ze al zingend naar onze auto toe. Vrouwen zingen echt zó mooi hier, we werden al zingend verwelkom en mee naar de tent genomen. Daar moesten we op een stoeltje zitten naast de grote baas van CCAFS. Even laten kwam er ook nog de vertegenwoordiger van die regio in het parlement te komen. Belangrijke bedoeling dus! De meeting bleek een update van alle regios van het CCAFS project te zijn, best officieel allemaal. Alle mensen hadden hun beste pak uit de kast getrokken, een pak dat bij de ene heel oud was of bij de ander veel te groot, maar vond het bijzonder dat ze zo hun best hadden gedaan om er mooi uit te zien. Uit een stoffig hoesje kwam er een document en een officieel certificaat te voorschijn, het werd voorgelezen en bleek het contract te zijn dat CCAFS heeft met de regio om daar 10 jaar onderzoek te doen. Daarna werd er door allerlei boeren vertelt hoe het met het project ging en wat er gedaan werd op de boerderijen. We konden van 90% niks begrijpen, maar ik vond het super bijzonder om hier bij te zijn. Wel vond ik het jammer om tussen die belangrijke mensen te zitten die er echt super ongeinteresseerd bij zaten, beetje eronderuit gezakt met hun telefoon te spelen. Baalde er wel van dat we met die mensen geassocieerd werden. Aan het eind van de meeting werd er ineens een tafel met een mand neergezet, via iemand kregen we te horen dat ze een inzameling gingen doen voor het bouwen van een farminput winkel (mest, zaden etc.) voor de regio. Het zou een winkel voor iedereen worden, dus iedereen moest een steentje bijdragen. Dat vond ik echt heel ontroerend, iedereen had wat geld opgespaard om in te leveren voor het bouwen van die winkel. Iedereen ging in een rij staan, sommigen met maar omgerekend €0,50 in hun hand, sommigen konden geen geld missen en stonden daar met een tros bananen van hun boerderij. Ik kreeg echt een brok in mijn keel. Al het fruit en groenten werd later weer verkocht om extra geld op te halen, Chantal en ik hadden samen €10 gegeven. De baas van CCAFS en de politicus natuurlijk nog veel meer. Uiteindelijk kwam het totaalbedrag uit op €175 waarvan ik hoop dat ze een mooi winkeltje kunnen bouwen. Dat was dus eigenlijk maar 1 dag! We kwamen totaal uitgeput thuis van alle indrukken.

De dag erna zijn we op 3 farms geweest voor veldwerk, daar ontmoeten we toen ook de Chief van het dorp. Die nodigde ons uit voor de lunch bij hem thuis, we hebben traditionele Oegali gegeten (geen idee of je het zo schrijft btw). Oegali is een soort dikke pap gemaakt van mais en sorghum, een gewas dat wij niet kennen. De Oegali moet je met je handen pakken, er een klein bolletje van draaien en dan samen met wat vlees en groeten opeten. Gisteren zijn we bijna heel de dag bezig geweest met het verwerken van al onze data en het doen van wat metingen. Daarna zijn we nog het stadje hier ingeweest voor wat boodschappen. Was wel leuk om ook het lokale leven op straat hier in het stadje mee te maken, ging heel goed, konden lekker zelf rondlopen we werden niet irritant achtervolgd of weet ik het wat. Wel heel veel kindje die “Hello, how are you?” riepen en handjes wilden geven, dat is zowat het enige Engels dat de kleine kinderen hier kennen en dat roepen ze dan ook allemaal standaard.

Vandaag hadden we een dagje “vakantie”. We zijn een dagje met onze chauffeur naar Lake Victoria gereden. Onderweg zijn we gestopt bij Lake Simbi voor een wandeling. In het meer zaten wel 10.000 flamingo’s, het was 1 grote roze wolk. Tijdens de wandeling konden we heel dichtbij komen, we hoorden ze geluid maken dat meer op knorren leek. We konden super gaaf foto’s maken, totdat ze ons op een moment in de gaten hadden en in grote getalen wegvlogen. Dat leverde trouwens ook wel weer gave foto’s op! Na Lake Simbi zijn we naar het stadje Homa Bay gereden, daar heerlijk aan het Victoriameer gelunched en toen nog de hoogste piramideberg beklommen. Er liggen in die omgeving heel veel hele puntige bergen, het zijn oude strato vulkanen. Vanaf de top heb je een prachtig 360graden uitzicht, echt super mooi was dat!
Morgen begint het echte werk weer, we gaan 3 farms bezoeken en een meetplot uitzetten bij de gullies voor mijn erosie onderzoek.

We zijn hier pas een week maar het voelt al veel langer, ik voel me hier toaal op mijn gemak en vind het heerlijk om hier in Kenia te zijn. De enorme verschillen en de armoede is soms wel moeilijk om te zien, maar de mensen zijn zo vreselijk gelukkig hier. Hun farm, hun vee en vooral hun familie, daar zijn ze zo blij mee dat maakt hen als mensen rijk. Met die gedachte gang en door dat te weten valt er wel goed mee om te gaan. Misschien zijn de mensen hier wel veel gelukkiger dan wij!

Dat was het dan voor nu!

Hakuna Matata,
Renee